Chiel Meijering was born in Amsterdam. He studied composition with Ton de Leeuw, percussion under Jan Labordus and Jan Pustjens and piano at the Amsterdam Conservatory of Music. He is one of the most performed Dutch composers.
Meijering has an enormous output of works. He has written over 900 compositions so far, for almost any instrumentation imaginable. A main focus has been on various small ensemble settings. Many of these pieces are performed regularly in the Netherlands and abroad and were written for renowned chamber music ensembles, such as the Aurelia Saxophone Quartet, the Amsterdam Loeki Stardust Quartet, the Mondriaan String Quartet, the Matangi String Quartet, the Sinfonietta Amsterdam, the Amsterdam Guitar Trio, the Asko|Schönberg Ensemble or German newcomer ensemble Spark. Since the 2000s, Meijering has developed a growing interest into opera. The overwhelming success of his Alzheimer Opera, which was premiered in January 2006 at the Muziekgebouw aan 't IJ marked his breakthrough with a larger theater audience. "Alzheimer" was quickly followed by several productions, such as "Styx", "De keizer is knetter", "Grenspost Zinnenwald" and "Blauwbaard". Meijering is currently working on a new opera for the Holland Opera Company, to be performed in 2011. Furthermore he has received a commission by the Asko|Schönberg Ensemble in cooperation with Concertgebouw Amsterdam for a short opera for children, which will be performed in front of about 5000 children within four days. Some of the songs in the opera will also be sung by the children as part of an educational project.
A very strong characteristic of Meijering's works is a large variety of styles. Without any difficulty, he seems to move between different musical worlds and genres and thus creates a different texture for each of his works. Some of them remind of pop, jazz or world music, others are written in a classical tradition or show avant-garde elements. Meijering is driven by spontaneity. All kinds of emotions and experiences that arise during a day, may directly flow into the composition he is working on. Sometimes he even uses accidents as a method and throws the dice for creating clusters. Meijerings works always have programmatic titles, sometimes funny or provocative or fooling around with toilet or sex humour. Examples include "I Hate Mozart" (for flute, alto saxophone, harp and violin), "I've Never Seen a Straight Banana" (for alto saxophone, marimba, piano, harp, and violin), "If the Camels Don't Get You, the Fatimas Must!" (for solo violin), "When the Cock Crowed His Warning" (for two recorders, viola, cello and piano), "GangBang" (for large orchestra and electric guitar) and "Background-Music for Non-Entertainment Use in Order to Cover Unwanted Noise" (for four saxophones). This philosophy goes back to the 1970s, when he tried to separate himself from the all to pragmatic and dry practice of most of his colleaugues, naming their pieces "Sonata No. 33" or "Symphonie No. 15". Now that he has reached the middle of his fifties, Meijering's titles - as well as his music - are experiencing a shift to the more romantic and poetic side: "NightbeastCry" (for toy piano), "The house with paper walls" (for viola and harp) or "Blue shadows flower into light" (for saxophone orchestra and two pianos).
Meijering has found a large public not only in the Netherlands, but also on international stages. His music shows high artistry and still remains catchy and accessible for a broad audience. This is a very rare combination in the contemporary music scene and has helped Meijering to establish himself not only within the serious music circle, but also and foremost in the international classical music scene. Even Queen Beatrix of the Netherlands outet herself as a huge lover of Meijering's music, when she ordered one of his compositions for a festive concert on the occasion of her 60th birthday. Without any doubt, Meijering can be described as one of the most popular and famous voices of contemporary Dutch music.

Henk Badings is een van de grootste componisten van de twintigste eeuw, volgens musicoloog Leo Samama. Hij roemt hem als "een veelzijdig kunstenaar die ogenschijnlijk moeiteloos omschakelt van de ernstige concertmuziek naar de stijl van de grote Amerikaanse 'wind bands', van elektronische muziek naar educatieve bundels, van omvangrijke en dramatische koorwerken naar werken voor amateurorkest. Zijn muzikale stijl, lyrisch en somber, heldhaftig en uitgelaten, dramatisch en effectief, blijft alom aanwezig en drukt zijn stempel op elke partituur. Wat Badings tussen 1930 en 1960 heeft geschreven, is van internationale allure. Maar ook zijn latere werken zijn met name in de Verenigde Staten bijzonder geliefd en getuigen van een tomeloze energie en geestkracht." (Leo Samama, 1986). Badings oeuvre varieert van opera tot elektronische muziek en van filmmuziek tot veertien symfonieën, werken voor blaasorkest en voor kamerensemble. Ook al is hij een zoeker naar vernieuwing, toch blijft Badings' stijl gekenmerkt door een voorliefde voor klassieke vormgeving: melodie, harmonie en ritmiek blijven in zijn werk steeds herkenbaar en richtinggevend. Daarbij maakt hij vaak gebruik van de kiemceltechniek. Badings componeert prestigieuze opdrachtwerken voor onder meer het eeuwfeest van de Wiener Philharmoniker en het zestigjarig bestaan van het Concertgebouworkest. Talrijke van zijn composities zijn onderscheiden met binnen- en buitenlandse prijzen. Naast zijn werk als componist en docent geeft Badings vele lezingen, neemt hij deel aan jury's en publiceert hij enkele boeken.

1907

Hendrik Herman (Henk) Badings wordt op 17 januari geboren in Bandung, op Java in Nederlands-Indië.

1915 - 1920

Badings komt als wees naar Nederland, waar hij onder strenge voogdij wordt geplaatst. Hij bezoekt de lagere en middelbare school in Gorinchem en krijgt vioolles van Ch. de la Rosière. Hij is een excellente leerling die behalve muzikaliteit ook talent voor beeldende kunst, poëzie en wiskunde tentoonspreidt. Nog maar twaalf jaar oud schrijft Henk Badings zijn eerste vioolsonate.

1925 - 1931

Badings studeert mijnbouw aan de Technische Hogeschool in Delft. Intussen ontwikkelt hij zich, hoofdzakelijk autodidactisch, tot componist. Badings beleeft zijn eerste succes als componist als op 27 september 1931 zijn eerste 'Celloconcert' (1930) wordt uitgevoerd in het Concertgebouw in Amsterdam door cellist Henk van Wezel met het Concertgebouworkest onder leiding van Eduard van Beinum.

Eduard van Beinum

1931 - 1934

Na zijn studie mijnbouw is Badings enige jaren werkzaam als wetenschappelijk medewerker in de historische geologie en paleontologie aan de Technische Hogeschool in Delft. Tegelijkertijd begint de jonge ingenieur met compositielessen bij Willem Pijper. Na enige tijd besluit hij zich volledig aan de muziek te wijden.

Willem Pijper

1934

Hoewel hij, zijn lessen bij Pijper daargelaten, geen formele muziekopleiding heeft genoten, wordt Badings aangesteld als leraar compositie aan het Muzieklyceum Amsterdam en aan het Rotterdams Conservatorium. Hij kwalificeert zich voor deze functies met name door zijn celloconcert en zijn vioolsonate, die hem reeds enige internationale bekendheid hebben verschaft. Badings' 'Derde symfonie' beleeft zijn première tijdens het Nederlands Muziekfeest in Amsterdam.

1936 - 1940

Henk Badings publiceert zijn boek 'De hedendaagse Nederlandse Toonkunst' (1936). Ter gelegenheid van de Vondelherdenking schrijft hij toneelmuziek bij 'Gijsbrecht van Aemstel' (1937). In 1938 wordt Badings benoemd tot directeur van het Muzieklyceum Amsterdam.

1941 - 1945

Na het door de bezetter afgedwongen vertrek van Sem Dresden fungeert Badings enige tijd als directeur van het Koninklijk Conservatorium in Den Haag. Hij is bovendien lid van de Nederlandsche Kultuurraad.

1945 - 1947

Vanwege zijn lidmaatschap van de Nederlandsche Kultuurraad krijgt Badings na de Tweede Wereldoorlog een beroepsverbod, dat in 1947 wordt ingetrokken.

1949 - 1951

De Vlaamse Academie van Wetenschappen, Letteren en Beeldende Kunsten in Brussel benoemt Badings tot erelid. Zijn 'Ballade voor orkest' (1950) wordt onderscheiden door de Wereldomroep en de 'Suite nr. 2' voor beiaard (1950) wordt bekroond met de Jef Denijnprijs in Mechelen. Badings publiceert tevens zijn boek 'Tonaliteitsproblemen in de nieuwe muziek' (1951). Het zesdelige koorwerk 'Java en Poèmes' op tekst van Alla Baud (1940), uitgegeven onder de titel 'Six Images' bij Editions Françaises de Musique, wordt samen met de 'Trois Ballades' (1951) voor vrouwenkoor bekroond door Radiodiffusion Française.

1954

Henk Badings wordt leraar compositie aan de Internationale Orgel Academie in Haarlem. Zijn radiofonische opera 'Orestes' (1954) wordt bekroond met de Prix Italia.

1956 - 1960

In de periode na de oorlog houdt Badings zich intensief bezig met elektronische muziek. Hij werkt hij met pioniers als Dick Raaijmakers en Tom Dissevelt samen in het Philips Natuurkundig Laboratorium. Badings verricht onder meer onderzoek naar elektronische klankbronnen en naar de relatie tussen tempo en toonduur, waarbij hij ook gebruikmaakt van de computer. Met elektronische hulpmiddelen experimenteert Badings met een 31-toonstelsel, waarbij het octaaf wordt onderverdeeld in 31 tonen. Hij schrijft verschillende werken voor het 31-toonsorgel, het zogenoemde Fokker-orgel, dat Adriaan Fokker in Haarlem had laten bouwen. Zijn elektronische opera 'Salto Mortale' (1959) wordt onderscheiden tijdens het muziekfestival in Salzburg. Het 'Concert' (1954) voor twee violen en orkest, geschreven in opdracht van de Johan Wagenaarstichting, opgedragen aan Herman Krebbers en Theo Olof, wordt geselecteerd voor het Rostrum of Composers 1959 van UNESCO.

Dick Raaijmakers Herman Krebbers Theo Olof

1961 - 1963

Henk Badings wordt benoemd tot docent in de akoestiek en informatica aan de Rijksuniversiteit in Utrecht. In 1962 wordt hij hoogleraar compositie aan de Hochschule für Musik und Darstellende Kunst in Stuttgart, Duitsland. Tevens is hij dit jaar gasthoogleraar aan de Universiteit van Adelaide in Australië en aan de Universiteit van Pittsburgh, Pennsylvania.

1964 - 1967

Het 'Concert voor 2 piano's en orkest' (1964) wordt in Venetië bekroond met de Premio Marzotto. In 1965 benoemt de stad New Martinsville in West Virginia Badings tot ereburger. Hij wordt tevens onderscheiden met de Medaille Arts-Sciences-Lettres van de Académie Française. In 1967 ontvangt Badings de Johan Wagenaar Prijs.

1972

Voor zijn gehele oeuvre wordt Henk Badings de Sweelinck-Prijs uitgereikt.

1984

Op 9 december gaat tijdens het Blazersfestival in Weert Badings' 'Figures sonores' in première door de Koninklijke Harmonie van Thorn onder leiding van Jan Cober, en wordt de componist onderscheiden met de Prijs Nederlandse Blaasmuziek.

1987

Op 26 juni overlijdt Henk Badings op tachtigjarige leeftijd in Hugten bij Maarheeze.

Rudolf George Escher was born on 8 January 1912 in Amsterdam as the son of the Swiss Emma Brosy and the geologist Berend George Escher, who gave him piano lessons. In his youth he moved with his family to Batavia in the Dutch East Indies, where he encountered gamelan music, which was significant for his musical development.
In 1935 Escher made his debut as a composer with his first piano sonata. He wrote a relatively small oeuvre of orchestral works, chamber music and vocal music, and also examined the musical applications of electronics. One of his most important works is Musique pour l'esprit en deuil, which he composed during the Second World War. This work immediately made him the most important composer of the Netherlands. Most of Escher’s student works have been lost due to the bombing of Rotterdam on May 14, 1940.
Escher’s music is lyrical, expressive and elegiac, with a great driving force. He mainly joined the French music of Debussy and Ravel, although he disliked being constantly connected with the French tradition. He was also influenced by Renaissance polyphony, Gustav Mahler, Gregorian chant and gamelan music.